Als de cliënt de keus heeft gemaakt om met mij op zoek te gaan naar het ontstaan en de verwerking van het probleem, maken we een afspraak. Ik vraag de client om vóór de sessie geen koffie te drinken en/of te roken. Dat werkt nadelig voor de sessie. Deze 'drug' én medicijnen hebben invloed op de toegang tot de emotie van de cliënt en ik wil graag werken vanuit die vaak diepliggende gevoelens. Ik vraag de cliënt ook gemakkelijke, losjes zittende kleding aan te trekken. Niets wat klemt of strak zit.

Aan het begin van de sessie houden we nog een klein gesprekje, mede over het gevoel van dat moment. Daar haal ik ook de inductiewijze uit (toegang tot de regressie). Wanneer de cliënt ergens pijn heeft in het lichaam op dat moment, gebruik ik de pijn als inductie. Bij een plek in het lichaam die op dat moment extra aanwezig is, gebruik ik die plek. Als een emotie, zoals verdriet, angst, of boosheid duidelijk aanwezig is, ga ik daarvan uit. Als er geen directe emotie aanwezig is, kan ik kiezen voor de ontspanning als inductie.

Geen sessie is hetzelfde. Een sessie kan niet voorbereid worden en het is niet van tevoren te zeggen wáár je terechtkomt. De therapeut kan enigszins een doel hebben, waar je naartoe wilt, maar of je daar komt is niet te zeggen. Het is al zeldzaam als je direct op het punt komt van het ont van het probleem. Vaak kom je eerst in de 'lijntjes', in het 'web' terecht, die je kunnen leiden naar de oorzaak. Neem de vergelijking van de ui, je zult eerst alle schijfjes eraf moeten pellen. De cliënten reageren allemaal verschillend op de bewustzijns toestand (trance). De één gaat heel diep en is alleen geconcentreerd op het contact met het onderbewustzijn, de ander neemt de buitenwereld (de omgeving) nog waar, zoals auto's die voorbij rijden, een eventuele telefoon die gaat enz. Natuurlijk komt het wel eens voor dat er extra geluiden zijn op het moment van de sessie. Als bijvoorbeeld mijn buren op dat moment aan het timmeren zijn, wat gelukkig niet vaak voorkomt, gebruik ik het geluid van dat timmeren bij de inductie, door de suggestie mee te geven dat elke tik die zij horen, ze dieper in de trance brengt. In de 25 jaar dat ik als therapeut werk, heb ik niet meegemaakt dat een cliënt nog vol bij het bewustzijn is, ondanks de inductie tot trance.

Op de momenten dat ik voel dat het gebeuren (het lijntje) iets met het ontstaan te maken heeft, gaan we er naar kijken en verwerken. Als ik voel dat de herinnering er niets of weinig mee te maken heeft, zet ik de gegevens even aan de kant door te zeggen dat we daar later op terugkomen als het nodig zou zijn. Ik zeg nooit dat iets niet belangrijk is. Het gaat dus om de verwerking, het inzicht, de bevrijding (Katharsis).

Sessies zijn emotioneel voor degenen die ze ondergaat. Je wordt immers geconfronteerd met een deel van jezelf dat pijn heeft, die hulpzoekende is, die iets niet begrijpt. Als ik daar samen met de cliënt aan mag werken, geeft dat ook voor mij emotie en telkens weer het dankbare gevoel, dit te mogen en te kunnen doen voor mijn medemens. Genezen kan ook op een ander niveau dan alleen lichamelijk.